Kilka lat temu nastąpiła ustawowa zmiana płac pracowników podmiotów medycznych, która znalazła wyraz w tzw. ustawie o najniższym wynagrodzeniu zasadniczym w ochronie zdrowia. Dotyczyła ona także pielęgniarek i położnych. Kolejne lata obowiązywania tej ustawy doprowadziły do nierówności w środowisku pielęgniarsko-położniczym. Część pracowników została w kolejnych latach bezpodstawnie zdegradowana płacowo do niższych grup, część z kolei została nierówno potraktowana otrzymując niższe wynagrodzenie niż koleżanki piastujące to same stanowiska i wykonujące tę samą pracę. 

Szereg tych zdarzeń spowodował, że pielęgniarki i położne czują się obecnie poszkodowane i rozgoryczone całą sytuacją. Wiele z nich, w szczególności posiadających tytuł magistra i odpowiednią specjalizację, podjęło walkę na drodze sądowej o należne im pieniądze i godne traktowanie. Jeszcze większa grupa nosi się natomiast z taką właśnie decyzją.   

Dla większości pielęgniarek i położnych, które rozważają możliwość wystąpienia na drogę sądową, będzie to jednak pierwszy kontakt z wymiarem sprawiedliwości. Stąd, przed podjęciem jakichkolwiek działań powstrzymuje je wiele obaw związanych z szansą na wygraną, finansami czy rozterkami od czego powinny zacząć.

W stosunkach międzyludzkich podstawowym narzędziem rozwiązywania wszelkich nieporozumień jest rzeczowa komunikacja i wzajemna rozmowa. Dlatego pierwszym krokiem zmierzającym do rozwiązania problemu powinna być mediacja między pracownikiem a jego pracodawcą. Poprzedzać powinien ją natomiast pisemny wniosek pracownika w treści którego wyrazi on względem pracodawcy swoje oczekiwania. Mediacja może być prowadzona osobiście lub przez wyznaczonego przez pracownika pełnomocnika, a także przy aktywnym udziale reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej. Mediacja nie jest nigdy wymogiem do późniejszego wystąpienia na drogę sądową, niemniej jednak stwarza szansę rozwiązania problemu na etapie przedsądowym. Poza tym, nawet w tych przypadkach gdzie ostatecznie do porozumienia nie dojdzie to umiejętnie prowadzona mediacja pozwala niejako „prześwietlić” pracodawcę w zakresie jego stanowiska i lepiej przygotować się do drogi sądowej. 

W przypadku niepowodzenia mediacji należy przystąpić do drugiego etapu – przedsądowego wezwania do zapłaty. W przeciwieństwie do próby mediacji ten etap powinien być obligatoryjnie zrealizowany, aby nie narazić się w późniejszym procesie na zarzut sądu, że nie została podjęta próba polubownego rozwiązania sporu. W wezwaniu do zapłaty należy jednoznacznie sformułować nasze żądanie, uzasadnić je, a następnie wyznaczyć pracodawcy konkretny termin do jego spełnienia. Wezwanie należy dostarczyć pracodawcy; najlepiej wysłać je listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. W przypadku nieuwzględnienia przez pracodawcę roszczeń wyartykułowanych w przedsądowym wezwaniu do zapłaty pracownikowi pozostaje droga procesu sądowego, która w wielu przypadkach i tak ostatecznie jest rozsądniejszym krokiem niż ciche przyzwolenia na niesprawiedliwe traktowanie.